กลับมาอีกครั้ง

ห่างหายไปนานมาก นานจนแทบจะเริ่มต้นไม่ถูกเลย .....

เอาล่ะ เรื่องไหนก่อนดี ตอนนี้เราสบายดี จริงๆก็ไม่ได้สบายสักเท่าไหร่หรอกนะ ก็หลอกตัวเองว่าจะสบายดีแล้วกัน ชีวิตมันมีแต่เรื่องน่าเศร้า เรื่องเครียด กังวลใจหลายอย่าง จนบางครั้งรู้สึกว่ามันช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ทำไมมันต้องมาลงที่หัวเราคนเดียว แต่จริงๆก็ไม่ใช่หรอก ทุกคนต่างเครียดเหมือนกันหมด

เราเหงามาก เหมือนไม่มีใครเลย เหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ซึ่งโลกนี้ก็ไม่ได้น่าอยู่ซะด้วย....มันช่างบูดเบี้ยวซะจน... (แล้วแต่จะเติมนะ 555)  เรายึดติดและผูกมัดตัวเองไว้กับทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา และเราก็พยายามให้ตัวเองศูนย์กลางของทุกสิ่ง เชือกทุกเส้นที่อยู่บนตัวเราล้วนแต่ส่งผลต่อการใช้ชีวิตเราทั้งนั้น เราทุกข์ใจมาก ทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก เราทำตัวไม่ถูก รู้แต่ว่า "ทุกข์"

ในความเหงา ความทุกข์นี้ก็มีเรื่องดีเกิดขึ้นให้ชื่นใจอยู่บ้างเหมือนกัน อยู่เราก็ได้พี่ชายเพิ่มมาอีกคน 555 แปลกดีที่ใครเข้ามาในชีวิตเรา ก็ล้วนแต่ตามใจเรากันทั้งนั้น  ก็ดีนะชีวิตมีความสุขดี มีคนเอาใจเรา จนเราเอาแต่ใจ  อนาจแท้สงสารคนรอบข้าง

ธรรมะเล็ก....
แม้เราจะรักความสุขมากมายเพียงใด ความสุขก็หาได้รักเราไม่ 

วันดีคืนดีความสุขก็จากเราไป ถึงจะกลับมาใหม่ ก็อยู่กับเราประเดี๋ยวประด๋าว ส่วนความทุกข์นั้นแม้เราจะเกลียดเพียงใด แต่มันก็มักจะมาหาเราอยู่เสมอ ยิ่งพยายามหนีมัน มันก็ยิ่งเข้ามาพัวพัน 

เคยสังเกตไหมว่า ยิ่งเกลียดอะไร ก็ยิ่งเจอสิ่งนั้น ในทางตรงข้ามยิ่งรักอะไร ก็มักสูญเสียสิ่งนั้น หรือเหนื่อยกับการไล่ล่ามากขึ้นเพราะมันเอาแต่หนีห่างออกไป

ลองวางใจเป็นกลางต่อสุขและทุกข์ดูบ้าง สุขมาก็ไม่ยินดี ทุกข์มาก็ไม่ยินร้าย

เมื่อได้รับคำชมก็ไม่ระเริง เมื่อถูกตำหนิก็ไม่ห่อเหี่ยว ยามสำเร็จก็ไม่ลิงโลด ยามล้มเหลวก็ไม่ซึมเซา แต่ถ้าอาการดังกล่าวเกิดขึ้นกับใจ ไม่ว่าบวกหรือลบ ก็แค่รับรู้เฉย ๆ ด้วยใจเป็นกลาง ดีใจก็รู้ว่าดีใจ ไม่ไขว่คว้าคลอเคลีย เสียใจก็รู้ว่าเสียใจ ไม่ปฏิเสธผลักไส ถือว่าต่างคนต่างอยู่ 

ไม่นานก็จะพบว่าพอไม่รักสุข สุขกลับมา พอไม่เกลียดทุกข์ ทุกข์กลับลาจาก

พระไพศาล วิสาโล