จดหมายลา ของทามาก็อต

ได้มาไม่กี่วันก่อนไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่เลี้ยงบ้าง ไม่เลี้ยงบ้าง เป็นยังไงล่ะไปเลย   (น่าสงสาร TT )

 

ขอไว้อาลัยแด่เธอ .....

ถ้าจะง้อแบบนี้ ตายดีกว่า

Tamagotchi iDL 15th anniversary

วันนี้ได้ของเล่นใหม่มาอีกแล้ว ดีใจจัง มันคือทามาก็อตนั่นเอง 555 จริงเราเคยมีแล้ว แต่มันพังไปนาล้ว เมื่อก่อนเรามี 2เครื่อง เลี้ยงจนตายไปข้างนึง เรามาพูดถึงเครื่องนี้ดีกว่า

รุ่นนี้คือ Tamagotchi iDL เวอร์ชั่นฉลองครบ 15 ปี สามารถเลี้ยงให้แปลงร่างได้ถึง 32 แบบแหนะ
ที่สำคัญหน้าจอสีสวยมาก ก็จะมีฟังก์ชั่นต่างๆให้เล่น กินข้าว อาบน้ำ ออกไปข้างนอกเพื่อ ก็จะมีให้เล่นเกมส์ เราก็จะได้เงิน เอาเงินไปซื้อของกิน ของเล่นได้

ของเราตัวนี้เป็นผู้ชาย ชื่อว่า จิบิ กรุณาอ่านออกเสียงต่ำนะคะ อิอิ ก็ต้องดูกันต่อไปว่าโตแล้วจะหล่อขนาดไหน

ภาพนี้เป็นสีจริๆเลย สดโคตรๆ ตอนนี้กำลังหลับจ้า เวลานอนคือ 21.00 และตื่น 7.00

คู่มือเป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งอ่านไม่ออก แต่ก็พอคลำๆจากรูปได้

เป็นชาร์ตการเจริญเติบโต

ซีเรียลเครื่อง

และชื่อรุ่น

บ่นไปเรื่อย

หายไปนานมาก 

เริ่มตั้งแต่ช่วงตรุษจีนเลยแล้วกันนะ  ที่เคยบอกไปว่าจะกลับบ้าน จริงๆแล้วไม่ได้ตั้งใจจะกลับหรอกนะ วันหยุดน้อยต้องลางานอีก 

แต่ก็เอาเถอะมีภารกิจที่ต้องทำ เนื่องจากป๊ากับม๊าไปเที่ยวจีนวันที่ 22 ซึ่งตรงกับวันไหว้ เราต้องกลับไปทำหน้าที่ ก็ม่มีใครทำอะนะ 

วันนั้นม๊ากับป๊าก็ยุ่งมาก ไหนจะต้องเตรียมของไหว้ ทำกับข้าว ลูกค้าก็สั่งมาเยอะแยะ  เห็นแล้วเหนื่อยแทน ทำเสร็จก็กินข้าวเที่ยงกัน 

แล้วก็ออกเดินทางไปภูเก็ตเลย เพื่อไปขึ้นเครื่อง  ส่วนเรา เก็บกวาดครัว กวาดบ้าน ถูบ้าน จัดบ้าน ซักผ้า ล้างห้องน้ำ คือทำทุกอย่างเลย 

อีกอย่างเราเองก็ไม่สบายมากๆ ป่วยแบบจะตายให้ได้ กลับบ้านไปก็ทำงานอีกจะตายจริงๆ  เหนื่อยตัวจะขาด แต่ก็นะ ถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำ 

กลับบ้านรอบนี้ได้เจอญาติๆหลายคน ที่สำคัญที่สุดเราได้เจอย่าด้วย แบบไม่ได้เจอกันมานานมาก คิดถึงสุดๆ  ไปถึงก็ค่ำแล้ว
ย่า...หิวมั้ย 

เรา...หิวมาก ยังไม่ได้กินอะไรเลยอะ พร้อมกับทำหน้าตาน่าเอ็นดู และอ้อนสุดๆ 

ย่า...รีบไปหุงข้าว ต้มมาม่า (เยอะมากๆ)

เรา ...อิ่มจนอืด  

กินเสร็จเราก็นั่งคุยกัน เรื่องนู้น นี้ นั้นไปเรื่อยๆ จนมาถึงเรื่องสำคัญ ....มีแฟนรึยัง ?

คำถามนี้มันจุกอก พูดไม่ออก บอกไม่ถูก น้ำตามันจะเอ่อ เหอๆๆ อยากจะพูดอกไปเลยว่าไ่อยากแต่งงาน แต่เราก็ไม่กล้าเพราะย่าหวังกับเรามากๆในเรื่องนี้ 

เราไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสแต่งงานกับเค้ามั้ย อนาคตเรามันมืด มองเห็นแค่ในระยะวันนี้เท่านั้น ไกลกว่านั้นเรามองไม่เห็นว่ามันจะเป็นยังไง 

ทุกวันนี้เหมือนเราหลอกตัวเองไปวันๆ ไม่ยอมรับความจริงๆ ทุกอย่างมันคลุมเครือไปหมด เราไม่รู้ว่าจะอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ถามว่าเหนื่อยมั้ย ตอบได้เลยว่า "มาก"

(เพลงอะไรหว่า ??) อุ้ยชักจะออกทะเลไปไกลแระ  เข้า้เรื่องกันดีกว่าชีวิตมันดราม่าเกินไป  

เรากลับมาจากบ้านรอบนี้เราผอมลงเยอะมากๆ จากน้ำหนัก 50ปลายๆ เหลือ 50 ต้นๆ อะไม่สบาย กินแล้วอ้วก เวรกรรมจริงๆ แต่ตอนนี้เราเริ่มหายแล้วและน้ำหนักเริ่มกลับมาอีกแระเซงจริง

วันที่ 3 ที่ผ่านมาม๊าเปิดร้านขายข้าวที่บ้านแล้ว เมื่อก่อนขายในตลาดกับหน้าโวค ตอนนี้หยุดหน้าโวคมาขายหน้าบ้านแทน อะไรๆก็ไม่ค่อยจะลงตัว ม๊าโทรมาหาเราตลอดอยากให้เรากลับบ้าน 

เรารู้ว่าม๊าเหนื่อยอยากได้คนไปช่วย แต่เรายังกลับไม่ได้ไง (เอ้า ..ดราม่าอีก)  ล่าสุดที่คุยกันลูกค้าเริ่มติดแล้ว  จริงๆร้านนี้วางแผนไว้ให้น้องเราเป็นคนดูแล แต่ช่วงนี้ผีเข้า ไม่ยอมมาทำ  เบื่อมันจริงๆ 

ก็ต้องค่อยๆดูกันไป 

วันนี้กลับบ้านไปจัดห้องนอนดีกว่า รู้สึกมันจะรกมากๆ ไม่หวจะเคลียร์ 

อัพเดตหน้าตา ตอนกลางคืนก็ไอจะเป็นจะตาย ยังไม่ทันจะหายดีซัด "บานอฟฟี้"ไปอีกแล้ว อร่อยสุดเห็นอะไรมั้ยกำไรใหม่ มีใครบางคนซื้อให้ อิอิ

ชอบรองเท้าคู่นี้มากๆ อยากได้ แต่ไม่อยากซื้อ 55555  อ้วนจัง แบร่ ที่เห็นว่ายืนเรียบร้อยหน่ะเพราะว่ารองเท้ามันติดกันไม่สามารถจะแยกขาได้ อิอิ

ชอบภาพขาวดำภาพนี้อะ  มันอาร์ตตตต

คนที่เข้ามาอ่านบล็อกเรา ตั้งใจเข้ามาหรือบังเอิญเจอน๊า อยากรู้จัง คุยกันได้เม้นกันได้ แหะๆ ไม่กัดเน้อ